Перейти к публикации

буст киллов китпвп


Рекомендованные сообщения

Опубликовано:
4 hours ago, catalisto said:

Бессмысленно что ты новорег пытаешься что-то тут выплакать когда не было буста, а ты просто слабый завистник который и 100 очков набить не может, осиль стату как у catalisto

ее накажут ты о чем нету подставы у меня хотя бы смертей нету =D

  • Ответы 129
  • Создано
  • Последний ответ

Лучшие авторы в этой теме

Лучшие авторы в этой теме

Опубликовано:
54 минуты назад, kiyeko сказал:

ее накажут ты о чем нету подставы у меня хотя бы смертей нету =D

У тебя смертей больше чем у любого игрока кит пвп. Успокойся уже не обнулят потому что на реках монтаж, смирись типок а то я вижу ты прям душишься от этого что в топ 1 сезонки честный игрок

Опубликовано:

Этот чувак две недели бустился по +1 +2 очков норм ему целый день пот без палево буста и тут топ игроки рекнули рандома треш конечно как этот режим можно целый день бустить по +1 очку капец чуваки лечитесь

Опубликовано:
14 minutes ago, ooqaxk said:

Этот чувак две недели бустился по +1 +2 очков норм ему целый день пот без палево буста и тут топ игроки рекнули рандома треш конечно как этот режим можно целый день бустить по +1 очку капец чуваки лечитесь

типа завидуем ей 

1 hour ago, catalisto said:

У тебя смертей больше чем у любого игрока кит пвп. Успокойся уже не обнулят потому что на реках монтаж, смирись типок а то я вижу ты прям душишься от этого что в топ 1 сезонки честный игрок

Смертей:0 хд завидуй

Опубликовано:
1 час назад, ooqaxk сказал:

Этот чувак две недели бустился по +1 +2 очков норм ему целый день пот без палево буста и тут топ игроки рекнули рандома треш конечно как этот режим можно целый день бустить по +1 очку капец чуваки лечитесь

Какие топ игроки, все новореги и ноунеймы которых я поубивал и они на твинках только играют, а с основ боятся. Буста нет это все монтаж. Успокойся малой и иди лечись оставшееся лето

1 час назад, kiyeko сказал:

типа завидуем ей 

Смертей:0 хд завидуй

Чему завидовать, у тебя смертей больше всех на кит пвп, осиль стату как у меня 

Опубликовано:
1 час назад, catalisto сказал:

Какие топ игроки, все новореги и ноунеймы которых я поубивал и они на твинках только играют, а с основ боятся. Буста нет это все монтаж. Успокойся малой и иди лечись оставшееся лето

Чему завидовать, у тебя смертей больше всех на кит пвп, осиль стату как у меня 

это новореги нищие, они основы свои скрывают

Опубликовано:
1 час назад, asia сказал:

это новореги нищие, они основы свои скрывают

я не ты не ври 

 

1 час назад, asia сказал:

это новореги нищие, они основы свои скрывают

изизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизиз

Опубликовано:
10 часов назад, Axto сказал:

я не ты не ври 

 

изизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизиз

Новорег терпи, у тебя скилла 0 да и смешно, что все 2 смерти сделаны нами. Осиль стату как у меня, ноунейм

Опубликовано:
1 hour ago, catalisto said:

Новорег терпи, у тебя скилла 0 да и смешно, что все 2 смерти сделаны нами. Осиль стату как у меня, ноунейм

почему у вас с бустом смертей больше чем у всех кпшеров ?

Опубликовано:
5 часов назад, kiyeko сказал:

почему у вас с бустом смертей больше чем у всех кпшеров ?

Новорег ты мою стату чекни потом за стату писать будешь. Буста нет это все монтаж тебе уже сказали. Невозможно видеть игроков сквозь блоки. Этот чел в монтаже нарисовал наши модельки игроков и смонтировал якобы буст. Успокойся уже

Опубликовано:
35 minutes ago, catalisto said:

Новорег ты мою стату чекни потом за стату писать будешь. Буста нет это все монтаж тебе уже сказали. Невозможно видеть игроков сквозь блоки. Этот чел в монтаже нарисовал наши модельки игроков и смонтировал якобы буст. Успокойся уже

ее накажут ты ньюфаг

Опубликовано:
12.08.2022 в 20:15, catalisto сказал:

они на твинках только играют, а с основ боятся.

а ты типо на каталисто на пвп всегда находишься? чет не видно тебя никогда на пвп, только на пве стоишь чет выписуешь новорег 

Опубликовано:
12.08.2022 в 01:01, catalisto сказал:

видно что монтаж на реках, сколько так пытались раз меня подставить. Вирусные ссылки кидали мне, фотошопили меня и все такое. Новореги просто завидуют, что они играть не умееют и всё. Это я вам как топ игрок кит пвп catalisto который играет 1 год говорю

 

какой топ игрок, у тя за год 7к, я топ 12 китпвп уже какой год, а ты нн даже топ 50 не набил

Опубликовано:
53 минуты назад, ITzL1ght сказал:

а ты типо на каталисто на пвп всегда находишься? чет не видно тебя никогда на пвп, только на пве стоишь чет выписуешь новорег 

Новорег осиль 2к очков и не ливать со счетом 5 0 со мной + BnGh на потах ты проиграл, ливай новорег без скилла

15 минут назад, Frozen сказал:

какой топ игрок, у тя за год 7к, я топ 12 китпвп уже какой год, а ты нн даже топ 50 не набил

Новорег не пиши мне. Таких ноунеймов как ты я много поубивал и теперь на кп скучно. Осиль хоть в топ 1000 войти по кит пвп новорег 

Опубликовано: (изменено)
8 минут назад, catalisto сказал:

Новорег осиль 2к очков и не ливать со счетом 5 0 со мной + BnGh на потах ты проиграл, ливай новорег без скилла

Новорег не пиши мне. Таких ноунеймов как ты я много поубивал и теперь на кп скучно. Осиль хоть в топ 1000 войти по кит пвп новорег 

spacer.png

в топ 1000 не осилит он, ток топ 12 может, топ 1000 для тебя оставляет,. будешь топ 1 с конца

Изменено пользователем RRW
Опубликовано:
8 минут назад, RRW сказал:

spacer.png

в топ 1000 не осилит он, ток топ 12 может, топ 1000 для тебя оставляет,. будешь топ 1 с конца

Зачем ты мне кидаешь картинку сделаную в фотошопе, к вам доверия нет

Опубликовано:
1 минуту назад, catalisto сказал:

Зачем ты мне кидаешь картинку сделаную в фотошопе, к вам доверия нет

завидуй, что ты не в топе, и говори, что это фотошоп

Опубликовано:
8 минут назад, RRW сказал:

завидуй, что ты не в топе, и говори, что это фотошоп

Всм я не в топе. Я в топе 1000 кит пвп уже есть, а этого новорега даже в топ 10.000 кит пвп нет. Тв думал что ты сюда скинешь картинку сделаную в фотошопе, что я поверю? 

Опубликовано:
18 минут назад, catalisto сказал:

Всм я не в топе. Я в топе 1000 кит пвп уже есть, а этого новорега даже в топ 10.000 кит пвп нет. Тв думал что ты сюда скинешь картинку сделаную в фотошопе, что я поверю? 

хахахах, конечно нет ты что, ты же слишком глуп, что бы знать его

18 минут назад, catalisto сказал:

Всм я не в топе. Я в топе 1000 кит пвп уже есть, а этого новорега даже в топ 10.000 кит пвп нет. Тв думал что ты сюда скинешь картинку сделаную в фотошопе, что я поверю? 

ну в 1000 есть, но меньше топа 200 тебе не зайти

Опубликовано:
30 минут назад, RRW сказал:

хахахах, конечно нет ты что, ты же слишком глуп, что бы знать его

ну в 1000 есть, но меньше топа 200 тебе не зайти

Я уже в топ 300 позавидуй мне новорег

Опубликовано:
3 минуты назад, catalisto сказал:

Я уже в топ 300 позавидуй мне новорег

да, терпи новорег, только зачем себя обзываешь постоянно

Опубликовано:
1 минуту назад, RRW сказал:

да, терпи новорег, только зачем себя обзываешь постоянно

Новорег ты просто завистник. Осиль хоть в топ 1000 кит пвп войти нн

Опубликовано:
7 минут назад, catalisto сказал:

Новорег ты просто завистник. Осиль хоть в топ 1000 кит пвп войти нн

завидуй моему другу, у тя шансов в топ попасть. 0/100

Гость
Эта тема закрыта для дальнейших сообщений.
  • Сейчас на странице   0 пользователей

    • Нет пользователей, просматривающих эту страницу.

×
×
  • Создать...