Перейти к публикации

catalisto

Игрок
  • Публикаций

    177
  • Зарегистрирован

  • Посещение

Сообщения, опубликованные пользователем catalisto

  1. 53 минуты назад, ITzL1ght сказал:

    а ты типо на каталисто на пвп всегда находишься? чет не видно тебя никогда на пвп, только на пве стоишь чет выписуешь новорег 

    Новорег осиль 2к очков и не ливать со счетом 5 0 со мной + BnGh на потах ты проиграл, ливай новорег без скилла

    15 минут назад, Frozen сказал:

    какой топ игрок, у тя за год 7к, я топ 12 китпвп уже какой год, а ты нн даже топ 50 не набил

    Новорег не пиши мне. Таких ноунеймов как ты я много поубивал и теперь на кп скучно. Осиль хоть в топ 1000 войти по кит пвп новорег 

  2. 5 часов назад, kiyeko сказал:

    почему у вас с бустом смертей больше чем у всех кпшеров ?

    Новорег ты мою стату чекни потом за стату писать будешь. Буста нет это все монтаж тебе уже сказали. Невозможно видеть игроков сквозь блоки. Этот чел в монтаже нарисовал наши модельки игроков и смонтировал якобы буст. Успокойся уже

  3. 10 часов назад, Axto сказал:

    я не ты не ври 

     

    изизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизизиз

    Новорег терпи, у тебя скилла 0 да и смешно, что все 2 смерти сделаны нами. Осиль стату как у меня, ноунейм

  4. 1 час назад, ooqaxk сказал:

    Этот чувак две недели бустился по +1 +2 очков норм ему целый день пот без палево буста и тут топ игроки рекнули рандома треш конечно как этот режим можно целый день бустить по +1 очку капец чуваки лечитесь

    Какие топ игроки, все новореги и ноунеймы которых я поубивал и они на твинках только играют, а с основ боятся. Буста нет это все монтаж. Успокойся малой и иди лечись оставшееся лето

    1 час назад, kiyeko сказал:

    типа завидуем ей 

    Смертей:0 хд завидуй

    Чему завидовать, у тебя смертей больше всех на кит пвп, осиль стату как у меня 

  5. 54 минуты назад, kiyeko сказал:

    ее накажут ты о чем нету подставы у меня хотя бы смертей нету =D

    У тебя смертей больше чем у любого игрока кит пвп. Успокойся уже не обнулят потому что на реках монтаж, смирись типок а то я вижу ты прям душишься от этого что в топ 1 сезонки честный игрок

  6. 14 часов назад, April сказал:

    бессмысленный буст на купленном аккаунте впрочем как твое рождение и глупые оправдания мерзотный игрок растений против зомби

    Бессмысленно что ты новорег пытаешься что-то тут выплакать когда не было буста, а ты просто слабый завистник который и 100 очков набить не может, осиль стату как у catalisto

  7. 1 час назад, kiyeko сказал:

    изи чет рандомише бущенное с 1800 смертей =3

    Норм тебе нн ныть что то за буст когда у тебя статы нет и тот кто сделал жалобу эту залил весь монтаж

    48 минут назад, kiyeko сказал:

    тебя обнулят =D

    Там подстава обнуления не будет смирись уже новорег

  8. 5 минут назад, asia сказал:

    тут дети бездарей сидят, это как та бьютишалава которую убили осенью теперь боится прыгнут, это его клеймо на всю жизнь

    НЕ СТАРАЙСЯ ПИСАТЬ СЮДА ПАСЫНОК ТВОИ СЛОВА ПУСТЫЕ ДЛЯ ВСЕХ ТЫ НОУНЕЙМ НИЩИЙ УБЕЙ ХОТЬ КОГО-то

    Да этот бьютиноунейм, как прыгнет поубивать нубов подобных себе и когда я захожу он сразу в страхе ливает на пве

  9. 1 минуту назад, ITzL1ght сказал:

    Какие завистники? 

    То что в моих ссылках имгура(!!!) есть вирус - ты доказать не способен. Я не знаю зачем ты пишешь что кто-то не умеет играть, если у тебя с фулл бустом есть смерти в сезоне)) Дальше скринь и заливай меня за асоц с 4:3 экраном, глупый пустослов не способный прыгнуть с пве-зоны на основе. Не имею желание далее вести с тобой и твоим глупцом другом. Просто смотри на меня и завидуй, что даже тот, кому ты пишешь что он якобы "не умеет играть" убивает тебя и твоего другана бандеру в 2 бара. Всем желаю спокойной ночи и доброго дня.

    Ты с хаком сдыхаешь кактусу... Чувак, кактусу!!! Как ты вообще смеешь писать что-то сюда?

    Убил тебя  5 0 на легке, я тебя за игрока не считаю. У меня очков больше чем у тебя хотя я на кп меньше играю, новорег у тебя скилла 0

  10. Только что, ITzL1ght сказал:

    Ты все время пишешь про осень, хотя с "твоего" акка kto_... я помню было очень много смертей. Ты умирал мне даже когда я не тратил супы. Сейчас ты врубаешь что-то типо манипула либо у тя реально такой инет что ты телепортируешься по карте. Ни за что не поверю что у тебя отличный пинг))

    Успокойся лайт, ты один из тех завистников которые завидуют мне. Ты сам, как игрок который кидал вирусные ссылки, ссылки в которых есть монтаж, ссылки в которых фотошоп сам же видишь в этой жалобе за буст, что там на всех реках монтаж. Невозможно видить игроков сквозь блоки и еще на таком расстоянии. Я не понимаю зачем ты пишешь что обнулят когда все реки с монтажом и ты сам это прекрасно видишь. Ну ладно не завидуй, что у кого-то очков больше чем у тебя, ты просто играть не умеешь

  11. 2 минуты назад, ITzL1ght сказал:

    ты сам один год играешь вообще в майнкрафт так еще и стату набустил, можешь не писать более мне, бездонатный игрок ваймворлда.

    мечтай сиди фанатище с близорукостью??)

    Вспомни, как я осенью на кп пришел и таких новорегов как  ты на кит пвп гонял. Щас еще убиваю тебя на легке, вспомнить счет 5 0 в мою, как ты ныл потом в чате, поной тут мне за стату. Все время себе стату набивал на таких как ты 

  12. 3 минуты назад, ITzL1ght сказал:

    ну даете... Зачем буститься на акке со статой такой ужасной....... Темболее на проекте где онлайн 4к максимум, ну это ладно.. Молодец парень, надеюсь бустера снесут нафиг!)))))

    Ужасная стата? У тебя и 2к очков нет чтобы про стату писать)

  13. Только что, asia сказал:

    подстава с читом = ноунейм нищий. автор завистник подсосы автора рандомы слабые. каждого дропаем в0

    Этот ноунейм который с монтажем на реке играть с основы боится, каждого такого новорега, как он поубивал, теперь по твинкам бегают и чет пытаются доказать, что играть умееют

  14. 1 минуту назад, asia сказал:

    хорош каталисто + рек монтаж, видно что обводка странно двигается + чит нищий самый. игроки просто завидуют и решили сделать монтаж. модератор хочу заметить то что топ игроки не бустились. монтаж. фотошоп. подстава на топера.

    Новореги всеми силами пытаются со своими монтажами и фотошопами навредить игрокам когда играть не умееют. Каждого из этих новорегов поубивал теперь на твинках только бегают и чет ноют

     

  15. видно что монтаж на реках, сколько так пытались раз меня подставить. Вирусные ссылки кидали мне, фотошопили меня и все такое. Новореги просто завидуют, что они играть не умееют и всё. Это я вам как топ игрок кит пвп catalisto который играет 1 год говорю

     

×
×
  • Создать...